Het eerste vervolg: Van Guines naar Arras

24  - 31 augustus 2017

Het is bijna twee maanden geleden dat we ons eerste stukje Via Francigena liepen en daarmee proefden aan het lopen van de route. 24 augustus is de start van het vervolg. We reizen met het openbaar vervoer naar Guines: De trein van Essen (B) naar Calais en vandaar met de bus naar Guines. Er is geen oponthoud en de verschillende overstappen zijn prima te doen.
We kijken wat rond in Guines, halen wat boodschappen en het valt op dat een zonnetje de aanblik van een stadje ook zomaar anders kan maken. In vergelijking met eind juni ziet alles er een stuk vriendelijker uit. We kunnen overnachten in een mobilhome op camping Le bien Assise.

Routebord Via Francigena Guines

Nu kunnen we onze weg dus echt vervolgen. In deze eerste week verplaatsen we ons uiteindelijk zes dagen en blijven we één dag in Arras.
De routes kennen overeenkomsten en verschillen. Dat lijkt een open deur, maar toch.                       De uitgestrektheid van het landschap is hier evident. Grote percelen akkers, met kronkelende en rechte paden. En in deze tijd van het jaar op sommige stukken al kaal en op andere plekken in afwachting van de oogst nog voorzien van mais. aardappelen of bieten. Soms duurt het een paar uur voor je weer een dorpje treft. Hier en daar is de weidsheid onderbroken met een kunstmatig bosje of dijkje. Dat is zeker op warme dagen even een welkome bron van schaduw en verkoeling.  

Onderweg

Onderweg

Aan gastvrijheid of behulpzaamheid geen gebrek. Op deze warme dagen zijn de waterflesjes wat sneller leeg. Geen enkele keer krijg je nul op request als je iemand aanspreekt en vraagt om de doppers te vullen. Dat geldt ook voor gewoon het praatje onderweg of als je even wat langer op telefoon of kaart kijkt met de vraag of je de weg kunt vinden. Op zich is dat niets nieuws maar toch valt het op dat mensen het eigenlijk heel gewoon vinden om te doen. Zeer tot de verbeelding spreken dan toch sommige van deze ontmoetingen. Zoals op een dag aan het einde van de route in Amettes, een man en vrouw vragen of we het kunnen vinden. We geven aan waar we naar op zoek zijn. "Oh dat is daar en daar. Ach we lopen wel even mee. We wilden toch net even gaan wandelen".  Dan volgt een leuk gesprekje onderweg. Het Frans wordt ook nog geoefend en voor we er erg in hebben, lijken die laatste paar kilometers zomaar ineens weer wat lichtvoetiger dan de paar ervoor. 
Allerlei overnachtingsplaatsen zijn ons deel. Eerst al de mobilhome, gevolgd door nog een mobilhome. Daar overnachten komt dicht bij het kamperen dat we gewend zijn te doen.  Maar een gastenverblijf van een nonnenklooster is toch weer van een andere orde. Het is mooi om tijdens de warme maaltijd en ontbijt te mogen aanschuiven bij de andere gasten. Ieder heeft zo zijn of haar eigen reden om daar te logeren, te verblijven voor kortere- of langere tijd. Leuk is dat  je met Frans, Engels en gewoon gebaren veel aan  elkaar kunt duidelijk maken en best een goed gesprek kunt hebben. Enerzijds de wil en anderzijds gewoon het doen, dragen daar zeker aan bij. Maar voor ieder geldt toch ook nu dat je een zekere openheid en aandacht voor elkaar nodig hebt om in gesprek te gaan. Vertrouwen is hierbij een waardevol begrip.   

Gastenverblijf bij zusterklooster 

Abbaye de la Notre Dame Wisques

 Chambres d'hotes op een boerderij en een hotelletje passen ook in het rijtje. In Therouanne treffen we een heus pelgrimsverblijf met de bijzondere- en op dat moment wel toepasselijke naam Eden. We komen er heerlijk tot rust en kunnen nieuwe energie opdoen voor het vervolg. Het is een initiatief van een Therouaan die al diverse routes gelopen heeft, zo vertelt de beheerder. Het moet nog een beetje verder ontdekt worden door mensen die op enigerlei wijze een lange-afstandstocht lopen. Heel leuk is het als de volgende ochtend net voor we het stadje uitgaan iemand naar ons toe komt lopen en vraagt waar we naar toe op weg zijn. Hij is enthousiast als we vertellen dat we de Via Francigena lopen. Hij kent de route uit eigen ervaring en is ook bekend met stukken van Santiago de Compostella.  Maar zijn prangende vraag is waar we hebben geslapen. In Eden! Hij is helemaal blij. Hij blijkt de initiatiefnemer van het project en is zeer content met onze complimenten over de mooie plek.    

De eerste week maakt ons verblijf in Arras de meeste indruk. We dachten in één van de jeugdherbergen terecht te komen, maar het blijkt dat we verblijven in een opvanghuis voor jongeren. (15-35 jaar) Om één of andere reden hebben ze geen thuis of onderdak. Onze kamer bevindt zich in een aanbouwtje, maar tijdens de maaltijd schuiven we aan in de eetzaal. We zijn er twee dagen en raken in gesprek met twee vrouwen en hun kinderen. Iran en Nigeria ontvlucht, hopen ze op  een betere toekomst in Frankrijk. Op zo'n moment schuurt het enigszins. Wij kunnen immers zomaar ergens anders overnachten, meer nog, we gaan na een paar weken lopen, gewoon weer naar huis. Voor hen is het verblijf een onderdak, met de hoop dat op korte termijn ergens een thuis voor hen kan zijn. 

Als de aankomsttijd en energie het toelaten, proberen we ook in de plaatsen waar we overnachten wat rond te kijken. In Amettes  is in het kerkje l'eglise Saint Sulpice veel aandacht voor pelgrims. Dat heeft er mee te maken dat de plaats en kerk eigenlijk zelf een pelgrimsoord zijn. De heilig verklaarde bedelmonnik Benoit Joseph Labre werd ooit in Amettes geboren en juist deze periode zijn er herdenkingen en activiteiten daaromtrent. In het kerkje is een bijzondere kruiswegstatie te zien.

De Bedelmonnik

deel van de kruiswegstatie

                                            

Ook in Arras is het de moeite waard om een stadswandeling te maken.  De kathedraal Notre- Dame is een vrij imposant gebouw. De schildering over het leven van Maria in de koepel is zichtbaar zonder naar boven te hoeven kijken. Een spiegel maakt het mogelijk zonder stijve nek, maar bijna tot in detail het geheel te bekijken. De diverse pelgrimsroutes krijgen er ook aandacht. 
Het gangenstelsel onder de stad is te bezoeken en is naast indrukwekkend, tegelijk één van de wrange herinneringen aan de 1e Wereldoorlog, de Grande Guerre, zoals ze in Frankrijk nog altijd genoemd wordt. Deze en andere plekken in de stad zijn de opmaat voor de vele oorlogsherinneringsmonumenten die we in de volgende weken in grote getale en op allerlei plaatsen zullen tegenkomen.  

Koepel in Notre Dame Arras

Hotel de Ville Arras

Gezicht vanaf Belfort Arras

    
De oorspronkelijke route van Sigeric is natuurlijk niet meer volledig te volgen. Daar heeft de tijd van eeuwen zijn invloed en verandering laten gelden. Maar bij benadering of werkelijk de plaatsen waar hij heeft overnacht, zijn uit zijn verslaglegging natuurlijk goed te achterhalen. Vandaag de dag zijn er ook wat de Via Francigena betreft meerdere wegen die naar Rome leiden. In Noord-Frankrijk is bijvoorbeeld de route van de GR 145 populair als gedeelte van de Via Francigena. Dat zij zo en maakt feitelijk niet uit hoe je de tocht kunt ervaren of wat het gaan van de weg met je doet.  Hierover meer in het tweede deel, het verslag van 1 tot en met 11 september.