3 september tot 17 september 2019
Inmiddels is
het bijna een jaar geleden dat we onze tocht (voorzien) staakten in Aosta, na
een prachtige route door Zwitserland. We besloten toen om in 2019 jaar niet het
hele resterende deel te lopen en nog te bekijken waar we zouden starten om in
een paar weken lopen in Rome aan te kunnen komen. De keuze valt op Siena. Tot
Rome is dat nog een zo’n 280 kilometer volgens het boekje.
Hier volgt een kort
verslag. In een andere post zijn de afzonderlijke etappes weergegeven.
Na wat wikken
en wegen besluiten we met de trein te reizen naar onze startplaats. Met een
interrail voor 5 dagen binnen een maand reizen moet dat te doen zijn. Dat klopt
ook uiteindelijk. De heenreis vertrekken we op 1 september rond 8 uur vanuit Goes en nemen we de nachttrein vanuit München
tot Verona. Vandaar reizen we verder met een paar treinen naar Siena en arriveren
daar op 2 september om een uurtje of 11. Dat is met recht een vlotte reis te
noemen. Terugreizen doen we overdag en nemen daar de resterende drie dagen van
de interrail voor. Met Innsbrück en Duisburg als overnachtingsplek kunnen we
tijdens de reis genieten van mooie landschappen, vooral in Italië en Oostenrijk.
Even vreesden we voor een reis door tunnels maar dat was geenszins het geval.
Ondanks dat het een jaar geleden is en we natuurlijk wel de nodige kilometers hebben gemaakt, zijn we snel weer gewend aan het rugzakbestaan. In Siena hebben we bij aankomst tijd om rond te kijken, ook op plekken die we nog niet kenden. Zo komen we bijvoorbeeld terecht in de synagoge en krijgen we naast een rondleiding in het gebouw ook informatie over de Joodse gemeenschap in Italië en meer specifiek in Siena. Het is nu nog een kleine maar wel hechte groep mensen. We horen over hun geschiedenis en de moeiten van het kunnen blijven bestaan, zoals tijdens de oorlogen en de tijd onder Mussolini.
In de loop van
de weken zien we diverse landschappen aan ons voorbijtrekken. De heuvels van Toscane
met de door de cipressen afgescheiden percelen. Het geeft een rustige aanblik.
Het doet je neigen om beetje bij beetje te kijken, je hoofd mee te draaien om
te zien wat er na de volgende rij bomen volgt. Dat wordt nog wat aangemoedigd
door de verschillende kleuren van de akkers, weilanden. Soms is het kale grond,
maar geregeld is er nog wat mais of een ander gewas op waar te nemen. In de
buurt van Montefiascone zijn er talloze wijngaarden. Dat voelt vertrouwd, want
in Frankrijk en Zwitserland waren er ook hele stukken met wijngaarden. De
beroemde en geroemde wijn uit de omgeving van Montefiascone, Est-est- est,
is inderdaad het proeven waard.
Zo’n 75
kilometer boven Rome worden we naast percelen olijfgaarden, verrast door de
hazelnootboomgaarden. Niet alleen omdat we zodoende bijna de hele dag in de
aangename schaduw van deze bomen kunnen
lopen, maar omdat het er werkelijk heel veel zijn. De oogst is gaande. De ‘bladblazers’
blazen de noten van de bomen en zorgen
er voor dat de noten verzameld worden op strategische punten in de boomgaard. Zoals
spruitjes en aardappelen machinaal geoogst kunnen wordt, kunnen ook deze noten op
eenvoudige wijze in de laadbak van een tractor geladen worden. Leuk om dat zo
even waar te nemen.
Evenals de
vorige tochten hebben we diverse overnachtingsplekken. Regelmatig een Bed en Breakfast,
een enkele keer een hotelletje. We hebben ook een paar keer gebruik gemaakt van
een Ostelia. We waren dam de enige slapers. Bij Ponte de Rigo werden we er door
verrast. Het was een welkome plek omdat we zodoende een lange etappe goed
konden knippen. Het onderkomen is gesitueerd naast het kerkje van de parochie
st.Elisabeth. Het blijkt een vrij nieuw gebouw te zijn(2016) maar het is een prima
onderkomen. We hebben er een heerlijk relaxte middag en een prima overnachting.
Heel
leuk zijn de appartementjes. Het klinkt zodoende misschien niet echt pelgrimachtig,
maar goed voor ons is de Via Francigena vooral ook een wandeltocht die we in
onze vakanties doen. De ervaringen zijn zeker zo nu en dan als van een pelgrim,
maar ach, uiteindelijk is het hele leven een soort pelgrimstocht. Maar de
appartementjes dus: in Aquapendente verblijven we gewoon in een compleet
ingerichte woning, midden in het centrum. Schilderijen aan de muur, eethoek en
een lekkere bank, boekenkasten vol. We krijgen de indruk dat de eigenaar
gelijkvloers en kleiner is gaan wonen en deze woning nog niet kwijt wil. In Montefiascone
moeten we aanbellen bij een hek, een trap op naar boven en als de deur opengaat
worden we hartelijk verwelkomd door de eigenaresse. We staan in een ruime hal.
Zijn woont op de bovenverdieping en wij kunnen gebruik maken van de etage
beneden. Weer alles er op en er aan en een tuin. We koken zelf wat en kunnen lekker
buiten eten. Ons stekje in Rome is in een beetje buitenwijk, in een flat. Ook alle
ruimte en privacy. Het is een leuke ervaring en zeker als de mensen er nog zelf
wonen, mooi tijd voor een praatje of gewoon wat tips om nog even rond te
kijken.
Waarschijnlijk
is deze tijd van het jaar een rustige looptijd. We komen wel regelmatig andere
lopers tegen, maar zoveel zijn het er niet. Het valt op dat het overgrote deel
het stuk Siena- Rome doet. Dat doen wij op zich ook, maar we hebben ook al een
ander groot gedeelte gelopen. Het blijkt dat deze afstand echt als reis
verkocht wordt. We komen Spanjaarden, Britten, Vlamingen, een Italianen,
Fransen, Zwitsters en Nederlanders tegen. Met name op terrasjes is het dan
raak, want ieder lijkt wel zo’n beetje op hetzelfde punt even te willen
pauzeren.
Dichter bij
Rome voel je dat je een grote stad nadert. De bebouwing neemt toe en het
verkeer is drukker. Dat is vooral te merken in de laatste etappe. La Storta –
Roma. De afstand is ongeveer 15 km. Onze route leidt ons over de Via Trionfale.
Dat is eigenlijk één lange weg met veel verkeer. Wellicht dat er inmiddels ook
een wat rustigere route bestaat. Thuisgekomen heb ik daar nog eens even naar
gekeken en dat is inmiddels wel mogelijk en daarmee ook aan te bevelen.
Niettemin is het best bijzonder om zo beetje bij beetje de oude stad verder in
te gaan en uiteindelijk bij de st Pieter aan te komen. Het voelt goed. We
krijgen een heuse oorkonde.
We blijven nog een paar dagen in Rome. Het is er heel druk, maar het lukt om een paar rustigere plekken op te zoeken zoals het Parc Borghese.
We blijven nog een paar dagen in Rome. Het is er heel druk, maar het lukt om een paar rustigere plekken op te zoeken zoals het Parc Borghese.
Het was een
mooie tocht: in elk land waar we doorheen gekomen zijn en ook wel in de diverse
streken, hebben we mogen genieten van de eigenheid van dat specifieke deel. Het
was mooi, het was ook pittig op zijn tijd. Het aangename van lopen is dat je in
de cadans van je pas, de omgeving die steeds weer uitnodigt om gezien te
worden, de mogelijkheid hebt om je gedachten te laten gaan, gewoon een poosje
nergens aan te denken, een praatje te maken of een boom op te zetten. En al is
het stap voor stap, je komt gewoon op de plek waar je naar toe wilt om
vervolgens weer verder te gaan.